1.

Betekenis is iets magisch, dat wil zeggen, er verschijnt iets dat wezenlijk, op haast magische wijze verbonden is met het woord dat het uitdrukt (de reeks puntjes onder de driehoek zou volgens deze theorie een lijn zijn die krachtig en duidelijk wordt getrokken, terwijl de twee schuine zijden ontbreken). Dit is de "magische theorie van de naam voor zover die deel uitmaakt van het ding, de theorie van de intrinsieke band tussen symbolen en referenten. Deze zet mensen er in de praktijk toe aan op zoek te gaan naar de betekenis van woorden"³. Het gaat duidelijk om een vorm van bijgeloof, om een mystieke, metafysische opvatting, die echter in verschillende perioden in zwang is geweest. Ook de studie van de (intuïtieve) etymologie was gebaseerd op deze opvatting van de magische vorm van het woord.

2.

De betekenis bestaat uit de woorden die het lemma beschrijven in het woordenboek. Dit is een illusie die veel studenten in de eerste jaren hebben wanneer zij bij het vertalen vol vertrouwen tweetalige woordenboeken raadplegen. De samenstellers van de woordenboeken hebben op hun eigen manier de werkelijkheid geïnterpreteerd en, in een poging tot synthese ervan die onder meer beperkt is door de beschikbare ruimte (die namelijk door de uitgever of de redactie van het woordenboek is voorgeschreven), hebben zij met een beperkt aantal woorden een veronderstelde, algemene "betekenis" aangeduid.
De grootste logische onvolkomenheid van dit perspectief ligt in het feit dat de woorden die gebruikt zijn om de andere woorden te omschrijven op hun beurt weer door andere woorden worden beschreven, en zo deel uitmaken van een keten van definities die op haar best innerlijke coherentie bezit (vaak echter ontbreekt ook deze autoreferentiële coherentie). De omschrijvingen in het woordenboek vallen min of meer samen met het Goed Gebruik. Volgens definitie nr. 8 lijkt er een groot potentieel intersubjectief verschil te bestaan in interpretatie van tekens, doordat die in belangrijke mate afhangt van individuele mentale processen. Er bestaat echter een conventie, een Goed Gebruik (deze hoofdletters, die er niet voor niets staan, komen van Ogden en Richards en duiden op de conventionele, sociale, aan gewoonten gerelateerde aard van het gebezigde adjectief "goed"⁴).

3.

Betekenis is dat wat men wil uitdrukken, dat wat men beoogt bij het verrichten van een linguïstische daad. Dit is gebaseerd op de illusie dat de bedoeling van de zender overeenkomt met die van de ontvanger. "De betekenis van een willekeurige zin is datgene wat de spreker wil dat de ontvanger begrijpt"⁵. Dit is een heel vage definitie, omdat ze niet uitlegt wat men verstaat onder "begrijpen". Dat woord kan namelijk betrekking hebben op "verwijzen naar", "reageren op", "in verband staan met de referent", "in verband staan met de zender", "veronderstellen dat de zender begrijpt", of "veronderstellen dat de zender iets verlangt". Daar het hier gaat om een wil, gaat er een dubbelzinnigheid achter schuil die het mogelijke - of nog liever waarschijnlijke - verschil in psychologische context tussen zender en ontvanger betreft. "Gezien de psychologische context waartoe een teken behoort, is ook de verwijzing die door de interpretatie wordt geproduceerd een vaststaande. Maar het is mogelijk dat een zelfde teken [...] tot verschillende psychologische contexten behoort"⁶, en in dat geval is de "vluchtige" verwijzing niet langer gemakkelijk overdraagbaar.

4.

De betekenis is de plaats van iets in een systeem: de betekenis van een woord wordt gezien in verband met datgene wat het omgeeft, dat wil zeggen in de zin van de context en de co-tekst.

5.

De betekenis bestaat in de praktische of theoretische consequenties van een woord voor onze toekomstige ervaring: de eerstgenoemde hebben betrekking op het praktisch handelen, de laatstgenoemde op de logica.